po 30-tce

paj

Na założenie tego tematu wpłynęła rozmowa z moją 23 letnią córką.
Rozmawiałyśmy o dzieciństwie, w kontekście tamtych politycznie czasów, no i tych obecnie. Smutna to była rozmowa i refleksja
Że za dzisiejsze czasy przemian, gonitwy za dobrami....tracimy rodziny, przyjaciół. Że w domach rozgrywają się dramaty ludzi, którzy tracą pracę. Dzieci żyją w stresie, lęku, obawie o byt. Słyszą kłótnie rodziców, widzą zapłakane oczy. Często wiedzą, za wcześnie, niestety, że nie ma pieniędzy. Że rodzice nie rozumieją się.
Albo że tracą równowagę bytu z dnia na dzień.
Myślę o dorastającym pokoleniu.
Że żyją jednak w strachu, który przejmują od nas dorosłych.
Nie wypowiadam się o tym, czy my dorośli chcemy za dużo, czy za mało.
Bo to względne.
ALe może wy coś powiecie o tym.
Ps. Skłoniła mnie opowieśc o pewnym znajomym, jego dramacie, gdy stracił wszystko, cały dorobek.

Kewa

A ja też właśnie czytałam o samobójstwach na skutek depresji. Okazało się, że największy odsetek depresji prowadzących do rozwiązań ostatecznych powodują kłopoty finansowe.

paj

sunseeker

Z autopsji - sercowe. Jeden się powiesił, jedna wskoczyła pod pociąg, a jeden ... nie pamiętam, chyba też pod pociąg. Tylko jeden koleś po pijaku wpadł pod samochód i przypadkiem okazało się że jest nieźle zadłużony.

Swoją drogą, pamiętam opowieści dziadków, z czasów wojny, jak uciekali przed ostrzałem i w rodzinę sąsiadów wpadł pocisk artyleryjski, jak Niemcy spalili wieś z ludźmi i takie tam. Pamiętam opowieści ojca, który jako więźń polityczny przeżył kilka dni w mokrym karcerze, w temperaturze bliskiej zera, jak ich przesłuchiwali i jego koledze wyrwali policzek, a innemu ...
Pamiętam, jak z matką koczowaliśmy pod sklepem, z tydzień, żeby kupić zakichany, obrzydliwy regał.
Nigdy jakoś dobrze nam nie było, ale nawet w takich skrajnych warunkach ludzie jakoś żyli. Teraz jest fatalnie...
Może dlatego że kiedyś wszyscy mieli "nic", teraz jedni mają "coś" inni nie?

paj

Pochodzenie O-Ren Ishii

a bo się ludziom w dupach przewraca... najpierw kredyt na dom, potem na wykończenie domu i wypicowane auto, potem "szybka pożyczka", potem "kredyt bez poręczycieli do 100.000 w 5 minut" no i potem faktycznie zostaje pociąg lub most lub tradycyjna kula w łeb....
o dzieciarni się nie wypowiadam za bardzo (brak doświadczenia) ale fakt że do szkoły poza piórnikiem i ekierką warto wziąć nóż kuchenny trochę mnie martwi

animavilis · Gość

Te podziały społeczne robią się coraz wyraźniejsze, ale nie wiem, czy to jest dobry powód, by tęsknić do perelowskiego "bezpieczeństwa" i iluzorycznej równości w szarzyźnie i biedzie. Nie będę się wypowiadać, bo z tamtych czasów pamiętam głównie, jak dotykał mnie deficyt słodyczy wydawanych na kartki. W każdym razie, nie tęsknię do tego. Podobają mi się czasy, w których grupa oszołomów może do upadłego skandować swoje prawdy i nikt jej za to nie zamyka i nie pałuje.

Niektórzy - i to chyba właśnie młodzież, a może przede wszystkim młodzież - odnajdują się we współczesnej rzeczywistości nad wyraz dobrze, tak dobrze, że czasem wprawia mnie to w osłupienie.
Jadąc ostatnio pociągiem przysłuchiwałam się, chcąc nie chcąc, żywej rozmowie dwóch studentów (czy tam - potencjalnych studentów). Jeden z nich postanowił wziąć kredyt studencki w maksymalnej wysokości, a następnie ulokować go na 10-letniej lokacie, przedstawiając koledze potencjalne zyski jakie osiągnie z lokaty oraz biorąc pod uwagę, że kredyt jest oprocentowany symbolicznie, a jego spłata odroczona nawet o dwa lata od momentu ukończenia studiów.
Mnie się, po prostu, w głowie nie mieści, że wieku tych dwudziestu lat można tak kalkulować, snuć tak długoterminowe plany (perspektywa 10 lat!).
Nie wiem, może jestem z tego pokolenia, gdzie wszystko jest niepewne, chwilowe, doraźne, gdzie żyje się z dnia na dzień. Może właśnie teraz młodzież umie liczyć i liczy na siebie. A może to kwestia indywidualnych predyspozycji i w każdych czasach, w każdym pokoleniu znajdą się niepewni jutra frajerzy i ci, co wchodzą w życie z gotowym planem A, B, C.

Juli*

Niestety nie bez winy w tym wszystkim są dorośli. Spójrzmy na wakacje. Są dzieci, które cieszą się wyjazdem na kolonie, obóz, a tu nagle odzywa się głos. E tam, ja z rodzicami jadę do Tunezji, Egiptu itd. Nie potrafi cieszyć się z tego, co kolega tylko rozpoczyna licytację. Podobnie reagują dorośli. W towarzystwie ktoś podkreśla urok naszych zakątków i nagle w grupie słyszy się głos: gdzie to nie był, co widział, oczywiście poza granicami naszego kraju, często dając do zrozumienia innym, że jest z lepszej gliny. To samo dotyczy ubioru czy dóbr materialnych.
Co do agresji – nie pojawia się ot tak. Znów wzorce z otoczenia. Zwalamy na filmy, gry komputerowe i to prawda, ale przykłady najczęściej czerpane są z najbliższego środowiska. Skoro rodzic w domu źle wypowiada się o kimś z rodziny, sąsiadach, policjantach, nauczycielach. Nie potrafi przeprowadzić spokojnej rozmowy, zarówno w domu, jak i w pracy czy w dowolnym środowisku życia codziennego tylko załatwia wszystko krzykiem, agresją i obelgami, to czego tu wymagać od dzieci ? Nie mam tutaj na myśli tylko działań pod wpływem alkoholu. Kiedy dołożymy jeszcze brak zainteresowania się dzieckiem, bo jestem zmęczony(a), zapracowany(a) i wieczne wypominanie ja ciężko pracuję, wszystko masz, zajmij się sobą i dołożymy awantury w domu, to nie dziwi nic.

Obserwuję sobie młodych ludzi, takich ok. 30 i ciut więcej. W pracy – wyścig szczurów. Nie jest ważne, że to mój kolega, koleżanka. Wolę zostać sam, ale osiągnąć cel. Muszę być najlepszy(a).
Place zabaw – idź się pobaw, bo mamusia rozmawia z panią ( trzeba omówić kolejny odcinek serialu, bądź coś z tematu o bliźnich)
Rzadko która z mam sama przygotuje przetwory. Najlepiej otworzyć słoiczek Gerbera z jarzynkami
Do tego straszna nerwowość, kiedy dziecko potrzebuje odrobiny uwagi i zainteresowania.
Albo pójdźmy w drugą stronę – nadopiekuńczość i tzw. bezstresowe wychowanie.

Nie potrzeba nam wojny – sami się zniszczymy.

Juli*

animavilis · Gość

Juli*

"Jej zdaniem dwudziesto- i trzydziestoparolatki uginają się pod ogromną presją, by być matkami idealnymi. Społeczeństwo stawia im coraz bardziej wyśrubowane wymagania. W efekcie często wybierają pozostanie w domu i służenie 'dziecku królowi', 'małemu tyranowi', jakim mimowolnie stało się dziecko. Zeszły z drogi walki o równouprawnienie i możliwość samorealizacji, co było tak ważne dla ich matek."

Tak wyśrubowane wymaganie - ugotować marchewkę, ziemniaka, kalafior itp. i zmiksować, bo tego chce "dziecko król", a mamusia nie ma czasu wówczas na kolejny odcinek serialu i ploty z sąsiadką. Na dodatek tipsy, by się połamały, kiedy skorzystałaby z tarki. Dobrze, by było gdyby dziecko od razu urodziło się samodzielne i miało zęby.

To tyle tytułem komentarza. Blue_Light_Colorz_PDT_02

slepa i brzydka

nie wakacje w Tunezji sa winne, tylko sposob w jaki sie o tym mowi. jestesmy nadal spoleczenstwem ubogim i przez dlugi czas jeszcze wielu bedzie sie takim wakacjami chelpic, a wielu bedzie ich zazdroscic. a to tylko inny kawalek swiata. komu nalezy bardziej wspolczuc? temu, ktory sie chwali i prowokuje, czy temu ktory prowokacji ulega i zielenieje z zazdrosci?

kazdy dobrze wie, ze im wyzej sie wzbije, tym bardziej bolesnie przezyje (lub nie...) upadek. kiedys nie bylo sie jak wzbijac, bo drabiny ni byly dostepne. teraz jest ich pelen wybor, a to ze kazdy sie usiluje ladowac jak najwyzej, podcinajac szczebelki sasiadowi? to jest glupota spoleczenstwa, a nie czasow, w jakich zyje.

nie wiem, czy moje dziecinstwo bylo szczesliwsze od dziecinstwa, jakie beda mialy moje dzieci. trudno mi gdybac. wiem jedno, dziecinstwo pozbawione trosk, to bezmyslne dziecinstwo, a ja bym sobie zyczyla, aby moje dzieci potrafily myslec i wyciagac wnioski.

letnisztorm

Juli*

hachiko · Gość

W dużej mierze winne są za to media : musisz to mieć, łap szansę, koniecznie spróbuj, bo ten/ta zaryzykowali i pławią się w luksusie
Ludzie przestali się zastanawiać, przewidywać konsekwencje idąc za ciosem, bo trend, moda to podpowiada i "dobrze radzi". Korzystają ze źle pojętego życia. Zaciąga się kredyty na lepsze warunki, z których nie można skorzystać, ponieważ nie ma czasu. Nie ma również czasu na myślenie.
Dodatkowo jesteśmy straszeni wieściami mocno prowokującymi w prostackim wydaniu.
Pogoń za tym wszystkim,bodźce z tym związane oddalają od bliskich, którzy kojarzą się z nudnym schematem. Olśnienie przychodzi w momencie krachu.

Skąd bierze się nasza słaba psychika obecnie?
Z niepewności, braku wsparcia, samotności...też.
Jesteśmy zwierzętami stadnymi,ale postanowiliśmy być singlami.

hachiko · Gość

w sensie wychowania...
widzę dzieci, które uczone są sprytu i cwaniactwa w myśl zasady : trzeba umieć sobie radzić w życiu. Kultura, takt urosły do rangi mamutów, uchodzą za wstydliwe, sztywne i śmieszne.

Hower

To wszystko jest jak tłum pędzący w zwężające się przejście. I ten młody człowiek ciągnięty za rękę patrzy jak deptani są ludzie, a rany opatrywane banknotami. I próżna nadzieja, że jutro będzie lepsze. Na końcu czarna dupa.

hachiko · Gość

slepa i brzydka

ale halo, przeciez kazdy z nas tutaj dazy do jakiegos fajnego poziomu zycia... nie ma co przesadzac i pisac, ze to takie fuj i be jest, bo zaraz topik zamieni sie z kabarecik hipokrytow.
ja np. nie ukrywam, ze lubie ladne auta, ze bede brala kredyt, zeby sie wybudowac, a zagraniczne wojaze sprawiaja mi wiele przyjemnosci. czy w porownaniu z przecietnym Brytyjczykiem, Niemcem czy Hiszpanem to sa jakies wygorowane plany? nie wydaje mi sie.
zwazywszy na fakt, ze zadnej z tych rzeczy nie osiagnelam wlazac innym na glowe, uwazam, ze w pragnieniu i spelnianiu marzen nie ma nic zdroznego.

Kewa

Z moich obserwacji:
Moją mamę pamiętam zawsze w biegu. Pracowała w systemie zmianowym, z dojazdami do pracy, praktycznie zawsze w drodze. Nie wiem, czy to dobrze, pewnie źle. Nie siadała ze mną do lekcji, nie przecierała mi zupek, dyscypliny uczyła mnie starsza siostra. Ojciec zawsze miał ważniejsze sprawy, często to ja gotowałam mu zupę z proszku

Pieniądze? Nigdy ich nie było za dużo, ale też nigdy nie cierpieliśmy biedy. Kolonie fundował nam zakład pracy ojca. Moje koleżanki i koledzy mieli różnie. Nadopiekuńcze matki, matki pracujące, wystające w kolejkach. Moja mama zasypiała w kościele, zasypiała na wywiadówkach, a w kolejkę stawała po przepracowanej nocce, czasem coś tam dostawała. Pamiętam jak mieszkałam na stancji z koleżanką ze wsi i ona zawsze przywoziła całe pęta kiełbasy, mięsa - ja dziesięciocentymetrowy kawałek jakiejś zwyczajnej. Eee, tam do dziś nie przepadam za wędlinami

Moje dzieci rzadko mają coś markowego, komórki do pewnego czasu dostawały po ojcu, nie spędzają wakacji za granicą. Uodporniły się na cwaniactwo bogatszych, "lepszych". Nawet jeśli nie zawierają przyjaźni (córka) to jest to ich wybór. Pewnie, że boję się o ich przyszłość, ale jest to raczej matczyny niepokój, niż strach.
Podsumowując. Świat zewnętrzny zawsze jest mniej lub bardziej przyjazny, czasem wrogi, ale to od nas zależy ile siły damy dzieciom, często przekazujemy ją w sposób niewerbalny, intuicyjnie, czasem poprzez rozmowy i przykłady.
Bądź spokojna Paj